στίχοι: Δ.Τζιμέας

Όσοι ζούνε στο κενό τελευταία όλο μου γράφουν γράμματα
με ρωτάν' τι κάνω ακόμα εδώ, εκεί συμβαίνουν συνέχεια θαύματα
Ένα αμάξι καβαλώ, τι αφήνω πίσω δε με νοιάζει
μακριά από ένα αβάσταχτο κενό και του φίλους που λένε δεν πειράζει
κι απ' τους φίλους που λένε δεν πειράζει
κι απ' τους φίλους που λένε δεν πειράζει

Ένας μαύρος στρατηγός μου 'πε η βία είναι η μόνη άμυνα,
ένα άγριο τριανταφυλλο μου 'πε η αγάπη είναι η μόνη επίθεση

Με ρωτάει η φωτιά “πως ζεις χωρίς να καίγεσαι
γίνε μια παράξενη εκκλησιά που από αγάπη κάθε νύχτα φλέγεσαι”
η καμπάνα σου καλεί για τ' αληθινό, το γνήσιο το όμορφο
μα πες μου ποιος πιστεύει πια στ´ αληθινό, στο γνήσιο, στ' όμορφο
στ´ αληθινό, στο γνήσιο, στ' όμορφο
στ´ αληθινό, στο γνήσιο, στ' όμορφο

Ένας μαύρος στρατηγός μου 'πε η βία είναι η μόνη άμυνα,
ένα άγριο τριανταφυλλο μου 'πε η αγάπη είναι η μόνη επίθεση